Feedback begint bij jezelf
In vrijwel elk team waar ik kom, valt vroeg of laat dezelfde zin:
“Eigenlijk willen we beter worden in het geven van feedback.”
En ik begrijp direct wat ze bedoelen. De wens om het echt over dingen te kunnen hebben. Om irritaties niet op te sparen tot ze ontploffen of onuitgesproken blijven tot ze ergens onder tafel gaan broeien.
Meestal volgt dan de vraag of ik daar een training voor heb. Maar volgens mij is dat de verkeerde vraag.
Feedback is geen techniek, het is een risico
We behandelen feedback vaak als een vaardigheid. Een zinnetje dat je op het juiste moment moet inzetten, met de juiste toon en het juiste doel.
Maar dat is niet het echte probleem.
Mensen vinden feedback niet moeilijk omdat ze niet weten hoe het moet. Het is spannend omdat het risico’s met zich meebrengt. Omdat je bang bent om je collega te kwetsen. Omdat niet duidelijk is waar je een ander op mag aanspreken. Omdat er geen gezamenlijke norm is over wat ‘goed werk’ betekent.
Dan wordt feedback geven geen gesprek, maar een gok.
Ga ik je vertrouwen? Ga jij me begrijpen? Gaat dit iets maken of iets kapotmaken?
Eerst dit: hoe reageer jij zelf op feedback?
In plaats van te beginnen bij wat je zegt, is het veel waardevoller om te kijken naar wat er bij jezelf gebeurt. Hoe ga jij om met feedback? En hoe kan de ander jou het beste aanspreken, zodat je feedback kunt aannemen?
Wat triggert jou? Wat maakt dat je dichtklapt of juist fel wordt? En weet je van jezelf waar die rode knoppen zitten, of ontdek je het pas als het al te laat is?
Daar zit de echte sleutel. Feedback geven begint niet bij een training, maar bij een persoonlijk gesprek.
Rode en groene knoppen: een oefening in bewustzijn
In mijn sessies gebruik ik daarom een eenvoudige, maar krachtige werkvorm: de rode en de groene kaart.
🟥 Op de rode kaart schrijf je op wat je triggert, wat een ander zegt of doet waardoor je in de weerstand schiet.
🟩 Op de groene kaart schrijf je op wat iemand kan doen om jou weer mee te nemen. Om jou weer te openen. Om in verbinding te blijven.
Je gaat hierover in tweetallen in gesprek. Zodat je echte verbinding met elkaar kunt maken en leert begrijpen waarom de ander ergens fel op kan reageren. Je leert elkaar kennen en dát is het begin van goede feedback geven.
Feedback als zorg in plaats van confrontatie
Als een team weet wat er nodig is om bij elkaar te blijven, ook als het schuurt, dan verandert feedback van iets spannends naar iets waardevols.
Dan is het geen ‘lastig gesprek’ meer, maar een vorm van zorg.
Een manier om relaties te onderhouden. Niet ondanks de verschillen, maar juist dankzij.
Want feedback begint niet bij de ander. Feedback begint bij jezelf.
Wil jij feedback minder spannend en meer betekenisvol maken?
In de masterclass “Wendbaarheid en weerstand bij verandering“ laat ik zien hoe je onderstromen bespreekbaar maakt en de veiligheid vergroot in de praktijk.
Website door: 