Het is eind maart, en we zitten nu ongeveer twee weken in een semi-vrijwillige lockdown. Iedereen gaat er anders mee om. Ik ging en ga afwachten, totdat ik weet wat ik moet doen. Tijdens dat wachten zie ik van alles. In een serie filmpjes vertel ik je hierover.
Op maandag 16 maart ging ik voor het laatst naar mijn werk bij de gemeente Emmen, waar ik nog 28 uur per week in dienst ben. Op zich had ik wel zin in een tijdje thuiswerken, want ik zat met een wat verwaarloosde rugblessure, en dan is 1.5 uur per dag reizen met de auto geen groot feest. Wel zag ik op tegen mijn lege agenda. Al mijn afspraken voor mijn eigen bedrijf waren de week ervoor afgezegd. Ook de bijeenkomsten, evenementen en vergaderingen die ik bij de gemeente zou begeleiden waren uitgesteld. Dus wat nu?
Overal om mij heen zag ik ondernemers die hun werk online aanboden, van trainers tot dagvoorzitters. Ondernemers die razendsnel allerlei creatieve ideeën begonnen te spuien. Ik dacht: "Moet ik nu ook?" Maar ik had daar helemáál geen zin in! En als ik ergens geen zin in heb, is dat voor mij een teken dat ik even niets moet doen. Afwachten, om me heen kijken en zien wat er bij me opkomt.
Het eerste was het besef dat onze leiders zichzelf in deze tijd moeten laten zien. Niet in tekst, maar in beeld. Ik plaatste een oproep op LinkedIn en dat werd veel gedeeld en geliked. Meer mensen hebben dus de behoefte aan persoonlijk contact, ook al is dat dan via een video-boodschap
Vervolgens zag ik nog veel meer om me heen gebeuren. Allemaal veranderingen die elkaar snel opvolgen, en als we niet uitkijken zien we over een tijdje niet meer wat voor moois en gaafs er allemaal gebeurt is. We zijn dan in het nieuwe normaal en we leren onvoldoende van de veranderingen die we hebben doorgemaakt.
Daarom ga ik de komende tijd delen wat ik zie. Niet in blogs, maar in video. Omdat we behoefte hebben aan persoonlijk contact...
Hier onder de introductievideo: